Մենք Պոլսահայ ընկերներ գործի մը լծուեցանք արեւմտահայերէնով արտադրելու նպատակաւ ու սկսանք արձանագրել փոտքասթներու շարք մը։
Մենք կը մտածենք թէ լեզուն գոյատեւելու համար խօսողներու առնթեր լսողներու ալ պէտք ունի։
Մենք գիտենք հայերէն, գիտենք մեր պատմութիւնը, մեր քերականութիւնը,
ոչ անթերի՝ բայց գիտենք ուղղագրութիւն։ Բայց խնդիրը այն է որ շատերս չենք ապրիր հայերէնով։ Չենք նախընտրեր գործածել հայերէնը երբ կը զրուցենք ընկերոջ մը հետ, երբ կը գրենք կամ կ՛երազենք։
Այս պատճառաւ ուզեցինք խօսիլ արեւմտահայերէնով՝
սեղանի մը շուրջ հաւաքուած ընկերներու մտերմութեամբ։ Երբեմն քիչ մը օտար բառեր խառնելով, երբեմն սխալ քերականութիւնով, բայց առանց խուսափելու՝ միշտ հայերէնով։